Met enige regelmaat schrijf ik (wanneer het zo uitkomt) op het blog Ondergewaardeerde Liedjes over liedjes die we, bij een bepaald thema, te weinig waardering vinden krijgen. Voor het thema ‘Begrafenis‘ schreef ik op 12 juni 2013 mijn meest persoonlijke blog ooit.

Deze is voor jou…

Zucht, daar zit je… leeg scherm en klaar om je blog te schrijven over de meest ondergewaardeerde begrafenissong. Ik haal nog eens diep adem, denk nog even na en laat de woorden als vanzelf uit mijn vingers glijden. Voor mij is er ook maar één liedje dat voor deze battle in aanmerking komt: K’s Choice – Dad.

Het verhaal begint voor mij 16 maart 2000. De millenniumbugs hebben we inmiddels overleefd en met een knalfuif heb ik het nieuwe jaar ingeluid, om op deze donderdag een afsluitend sollicitatiegesprek te hebben. Dat mijn vader op deze dag de uitslag van enkele onderzoeken krijgt in het ziekenhuis, is zeker zo belangrijk. Hij is al enige tijd niet lekker en ergens in januari/februari in het ziekenhuis beland, maar gelukkig wel weer thuis. Zo blij als een kind stap ik in de auto en bel naar huis; “Ik heb een nieuwe baan!” en ik kan mijn blijdschap niet onderdrukken. “Dat is fijn voor je” klinkt het enigszins somber aan de andere kant van de lijn en ik voel dat er iets niet klopt. “Kom je direct naar huis?” klinkt haast als een gebod en geheel tegen mijn natuur in gehoorzaam ik. Het voelt niet goed! Bij thuiskomst moet ik even gaan zitten en dan komt de boodschap. “Je vader is ziek en gaat niet meer beter worden…” Die woorden verstommen in een oorverdovende stilte. Het kan niet, het mag niet, het is zo oneerlijk.

Wat volgt zijn enkele maanden van chemo’s, ziekenhuisbezoeken op de meest gekke tijdstippen met de hoop dat het na de chemo’s beter moet gaan en we nog een tijd samen hebben. Het loopt allemaal anders, het gaat niet beter… het gaat helemaal niet beter! Als mijn vader ergens uit het niets roept dat hij niet dood wil, knapt er iets in mij. Mijn ouders en ik, we huilen samen. Er is nog zoveel te doen, te zeggen, maar ik kan het niet. Wat ik ook probeer, ‘het’ gesprek durf ik niet aan.

Op 29 november 2000 overlijdt mijn vader, 58 jaren jong, en mijn god wat doet dat pijn! Dan komt het moment dat je samen de crematie moet gaan regelen. Wie willen er spreken? Welke muziek past bij hem, bij ons? En dat is het moment dat ik me realiseer dat ik nog zoveel tegen hem had willen zeggen, vragen die ik had willen stellen en antwoorden die ik nog had willen krijgen… Ik zoek naar de woorden om te zeggen dat het mij spijt dat ik als puber soms zo lastig kon zijn, dat een leugentje om bestwil toch niet zo goed voelde en dat ik van je hou. Ik kan de woorden niet vinden, totdat de muziek het antwoord geeft. K’s Choice – Dad vertelt precies dát, dat wat ik niet kan.

De laatste drie regels zeggen eigenlijk alles:

But you taught me how to value life
And what else do I need
I have a dad who watches over me

En voor wie mocht twijfelen of het daarna nog goed met mij gekomen is; het is goed gekomen, heel goed!

Bijna anderhalf jaar later kom ik pas toe aan de echte verwerking. Op een boot in de Cariben ontmoet ik een meisje dat dezelfde ervaring deelt en twee lange nachten praten we over onze gevoelens en ons verdriet. Iets wat ik tot dan toe maar moeilijk kon. Na deze gesprekken neem ik een drastisch besluit… mijn leven moet anders, IK moet anders. Een vriend van mij schreef ooit: “Van open zijn, wordt je dichter”. En het klopt! Door jezelf te openen kom je dichter bij de mensen van wie je houdt, om wie je geeft en wílt geven.

Loes heeft waarschijnlijk nooit geweten wat ze voor mij betekend heeft, maar zij heeft mij geleerd te leren van het verlies mijn vader, mijn gevoel/hart te laten prevaleren boven ratio, tranen te laten vloeien als het goed voelt, je ware IK te durven tonen. Het heeft daarna nog een tijdje geduurd, voordat ik ben geworden tot wie ik vandaag ben en wil zijn.

Dit blog is voor alle vaders die er niet meer zijn en nog elke dag gemist worden.

Dag lieve papa, ik hou van je…